Rumah Lotus in Lovina

Al twee weken verblijven we nu in Rumah Lotus in Lovina.
Rumah Lotus is een gerieflijke villa in het centrum van het dorp.
Dat brengt met zich mee dat je overal dicht bij zit. 
Ik ga lopend naar de pasar 's ochtends vroeg en dat bevalt.                   

De villa is gebouwd door een Nederlandse familie en dat merk je!
Er is een heerlijke buitenkeuken met grote ronde eettafel en in de woonkamer zijn goede stoelen.
Goede stoelen missen we vaak in huizen van buitenlandse mensen.
Ik herinner me dat ik vorig jaar voor mijn verjaardag een fijne stoel heb gevraagd en gekregen.
Ik had er de hele vakantie plezier van.
Nu niet nodig, gelukkig!
De woonkamer is erg groot.  
In het voorste deel is de tv-hoek, in het achterste deel staat een grote eettafel en een kast met serviesgoed en glazen.
Er is goede verlichting en wat erg mooi is zijn de bovenramen die voorzien zijn van glas in lood.
De voorstellingen in alle ramen zijn lotusbloemen .
Als de zon zich verplaatst om het huis zie je de ramen steeds anders.                
Ik vind dat erg mooi!

Er zijn drie hele grote slaapkamers met ieder een badkamer in de open lucht.
We gebruiken de allergrootste slaapkamer en kunnen er indien gewenst een dansje maken.
Als je 's avonds doucht in de badkamer sta je onder de sterrenhemel.
Als het regent zoals vanmiddag krijg je natte voeten als je naar het toilet gaat.
Ieder voordeel heeft zijn nadeel zal ik maar na-zeggen.

Het huis ligt in een redelijk ruime, mooie tuin.
In de tuin is ook een zwembad waar we erg van genieten.
Het is misschien een beetje decadent maar ik zou niet meer zonder willen in de tropen.
Aansluitend aan de woonkamer is een ruim overdekt terras waar je altijd in de schaduw zit.           
Een grote fan zet de buitenlucht in beweging zodat we weinig last van muggen en ander ongedierte hebben.  Op werkdagen wordt het huis schoongemaakt door Komang en assistente.
In het weekend hebben we ze vrijaf gegeven omdat we het ook heerlijk vinden om zonder personeel in huis te zijn. Putu doet de tuin en zorgt dagelijks voor het zwembad.

Iedere ochtend om een uur of zes, wij liggen dan nog in bed, doet hij een testje met het zwembadwater en vult het water dan aan met diverse stoffen of niet.
Ook stofzuigt hij de wanden en bodem.
Onze tuin is ommuurd.  Dat geeft enerzijds een sterk privé gevoel maar belemmert ook het uitzicht.


saté lilit

De bouwers van het huis waren erg op hun privacy gesteld en hielden niet van buren dus kochten meteen het perceel grond aansluitend en lieten er bananenbomen op groeien.
Zodoende is het ook erg rustig in ons huis.

Dan is er nog Pascal, de manager van het huis.
We zien hem weinig. 
En last but zeker not least Sayu.
Sayu kookte vorig jaar voor ons en gelukkig wilde ze dat dit jaar heel graag weer doen.             

Ze kookt fantastisch Indisch eten, geleerd van haar vader en opa.

Pim heeft een top drie maar die is eigenlijk al meer dan vol.
Het lekkerst vind ik haar saté Lilit van tonijn.

Ze hakt de tonijn (kan ook met kip of varkensvlees) heel fijn, zelf geschaafde kokos erdoor en veel verse kruiden waaronder koriander en lomboks en maakt dan een soort worstje om een serehstengel.
Deze stengel bbq-et   (schrijf je dat zo?)  ze op het bbq-tje wat we samen gekocht hebben in het dorp en dan is het smullen.


bbq in Bali

Bij Pim is de sweet and sour en de kip favoriet.
Ik leerde haar tafeldekken, koffie zetten voor na de maaltijd en stuurde haar naar Engelse les.Wat ze overigens heel graag wilde.
Na een jaar plukken we daar nu de vruchten van.
Ik kan haar alles vragen en dat komt mijn kookkunst in de toekomst ten goede.  Zeker weten!
En voor Sayu is beheersing van de Engelse taal voorwaarde voor een eventuele toekomstige baan als manager in een villa.
Wie weet als de kinderen wat groter zijn!

We hebben nog niet zo veel gedaan.
We lummelen wat om het huis, lezen veel, rommelen met de i-pad en kunnen ook tv kijken.
We hebben hier BVN.
De verslaglegging rond het overlijden van Mandela konden we volgen en ook kijken we regelmatig "De Wereld Draait Door".  Soms het Journaal
Overigens DWDD  gisteren ook hier voor het laatst.
En dan hebben we weer een scooter gehuurd voor de komende maanden.

Ikan bakar aan het strand.

Regelmatig maken we een tochtje in de omgeving.
Meestal lunchen we dan onderweg, dat bevalt ons wel.
Je ziet aan de kust steeds meer "Ikan Bakars", dat zijn een soort restaurantjes waar ze vis bakken.
Meestal simpele tafels met stoeltjes aan het strand.
Lekker met de voeten in het zand een visje eten of udang (garnalen) daar zijn we ook dol op.
Kortom: wij komen de komende maanden wel door!
Als we iets doen van enige importantie meld ik me weer en doe verslag.

"Jogja Dreams", guesthouse in Jokjakarta

Het huis van Egbert en Nonie is grotendeels klaar. De bouwschuttingen staan er nog omheen dus een mooie overzichtsfoto laat nog even op zich wachten. Maar wat we kunnen laten zien is fantastisch. Wat krijgen die kinderen een mooi huis! Dankzij Novi, een plaatselijke architecte  hebben ze op 250 m2 grond een modern en aansprekend huis gebouwd. Met op de eerste verdieping twee ruime gastenkamers met ieder een badkamer en een enorme overdekte leefruimte.


Op deze verdieping gaat Jogja Dreams guesthouse beginnen. Later zal er in bouwfase twee aan de rechterkant van het huis uitbreiding komen met vier gastenkamers. Die plannen zijn er al, fundering en staalconstructie ligt er ook al maar de uitvoering komt over een jaar of twee. Nu eerst genieten van wat er staat en dat is niet niks! Op de begane grond is links van het trappenhuis de privé woning van Egbert en Nonie met een grote woonkamer voorzien van kookeiland, een grote ouderslaapkamer en een ruime slaapkamer voor de jongens, twee aansluitende badkamers nu nog samengevoegd tot één grote, een kamer voor de pembantu  met mandi, een kamer voor de security, een ruim berghok annex opslagruimte en op de verdieping een werkruimte voor Egbert.Op de verdieping ook twee grote gastenkamers, ieder voorzien van eigen badkamer en een grote ruimte waar het ontbijt geserveerd wordt, waar je kunt internetten, tv kijken, lezen e.d.
Er is ook een hoek met een zitje voor een goed gesprek waar een bibliotheek wordt ingericht.
Wat je op de foto ziet is de eerste fase, fase twee behelst het deel rechts van het trappenhuis dat uit vier gastenkamers zal bestaan met vier badkamers.  Totaal worden het er dus zes. Waar je op de eerste foto groen en blauw plastic ziet daar komt fase twee.  Er wordt dus aan de rechterkant nog een meter of vier aangebouwd over twee verdiepingen.
Opzet is dat het guesthouse in een basisinkomen voor Egbert en Nonie voorziet zodat het niet erg is als Egbert aansluitend aan een project even geen nieuw project of baan heeft.
Wat de komende jaren overigens niet het geval zal zijn maar wel speelde in het verleden.

Fase twee zal over ongeveer twee jaar gebouwd worden.  De kinderen gaan dan naar school en Nonie kan haar tijd wijden aan het runnen van het guesthouse.  Ze is er nu al erg druk mee en heeft er reuze zin in.  Diverse ontbijten zijn bedacht en zitten inmiddels in de planning en alle kamers zullen de naam van een vulkaan op Java krijgen. Ook over de inrichting wordt nagedacht.
De afgelopen tijd was het vooral zoeken naar stenen, tegels, deuren en kozijnen.
Op advies van Novi hebben Egbert en Nonie diverse bouwen afgestruind en vooral kozijnen en deuren opgescharreld.  Menskracht is niet duur in Indonesie, oud hout is beter dan nieuw dus het loont om tweedehands kozijnen te vertimmeren, te schuren en in de olie te zetten. 
Na al dat werk zien ze er prachtig uit!   Sommige zijn meer dan 50 jaar oud maar hoe ouder hoe beter de kwaliteit van het hout. Jatti dat schijnt erg goed te zijn.      
Eén deur is een hele oude en prachtig bewerkt.  Dat is werkelijk een parel.
Als afsluiting van de woonkamer hangen er twee maal vier houten panelen die helemaal weggeschoven kunnen worden.  ook van de sloop. De Javaanse timmerman die zich uitsluitend met kozijnen en deuren bezighoudt is een vakman en verdient een lintje.  Nu de deuren in de kozijnen hangen en het glas geplaatst is timmert hij de keuken.
Enkele dingen komen uit Nederland zoals een prachtige kraan voor op het kookeiland en houders voor toiletpapier die je hier niet vindt.  Met dank aan Ikea! 

Het metselwerk is op sommige plekken zichtbaar. Egbert noemde het klaar metselwerk!
We begrijpen nu dat hij schoon metselwerk bedoelt.
Zijn Nederlands wordt minder!


onder woonkamer, boven gastenruimte 

De stenen zijn op enkele plekken in blokken gemetseld en met een olie behandeld, ze glanzen een beetje.  Schijnt Javaans te zijn.  Andere wanden zijn heel strak gestuct.
De vloer in de gemeenschapsruimte op de eerste verdieping is een geschuurde, geverfde betonnen vloer.  Erg mooi, vinden wij. Het dak op die plek is van alderon, een licht doorlatende, ook licht van gewicht en zonwerende bedekking speciaal toegepast als aardbevingsproof.

De tegels zorgden voor wat discussie.
Nonie wilde grote  60 x 60,  liefst 80 x 80 cm lichte tegels.
Egbert voelde meer voor de traditionele tegels.
Het is beide geworden.  In de woonkamer en de gastenvertrekken liggen de grote tegels.
In Egberts werkkamer en de slaapkamer van de jongens de traditionele.
Ik vind het een erg leuk huis, origineel, verrassend, ruim, licht en  modern, zeker voor Indonesische gegrippen.  De buurt kijkt er dan ook met verbazing naar, vindt het vooral erg groot  maar wel mooi.

Bij het huis hoort natuurlijk ook een tuin.
Enkele palmen en een franzipani zijn gelukkig blijven staan en hebben de bouw overleefd. 
Bij het huis is parkeerruimte voor twee auto's en meerdere brommers.
Ook is er de wens voor een zwembad.

Op naar de warmte!

Op 20 november jl. bracht Joop ons zoals langzamerhand de gewoonte is naar Schiphol.
We reisden met Turkish Airlines via Istanbul naar Kuala Lumpur.
We noemen dit onder ons een 'gebroken'  vlucht en dat bevalt ons beter dan rechtstreeks in 14 uur naar Jakarta.  We vertrokken om half zeven 's avonds en arriveerden om een uur of tien in Istanbul.  Daar hebben we wat gegeten op de luchthaven en een beetje rond gewandeld.  Na ruim een uur konden we al weer boarden voor de tweede etappe naar Kuala Lumpur.
Aangekomen namen we de express trein naar het centrum van de stad.
We hadden een hotel geboekt naast het station om lopen met de koffers te voorkomen.  Hotel Central.  Nou dat valt tegen als er drie hotels Central blijken te bestaan.  We hebben ze alledrie gezien!
We zijn weer in Azie:  Je zegt nooit nee als je het niet weet.       
Gelukkig lagen ze vlak bij elkaar om de hoek.

Het was inmiddels een uur of acht 's avonds.
We besloten een hapje te gaan eten in de stad.
Het was in onze straat erg druk met kraampjes en eetstalletjes.  We kozen er eentje waar veel locals aten en men serveerde op wegwerpborden.
Dat soort tentjes is over het algemeen mijn favoriet. Heel druk staat voor een hoge omloopsnelheid van het eten en meestal goede kwaliteit.  Afgewaste borden uit zo'n teiltje hoef ik niet.  Geef mij voor een keertje maar wegwerp uit hygienische overwegingen.
We hebben genoten!  Dat kunnen ze hier toch goed: heerlijk wokken met veel groente en pure smaken van verse kruiden, met name koriander.
Na de maaltijd terug naar het hotel.
Na meer dan een etmaal onderweg vielen we als een blok in slaap en sliepen een  gat in de volgende dag.  Niet erg want we hadden voor twee nachten geboekt om de gelegenheid te hebben even bij te slapen.  In de loop van de ochtend stonden we op, ontbeten en gingen daarna de stad in.  KL is echt onze stad: lekker druk, heel goed gevarieerd openbaar vervoer en een hoop te zien.  We bezochten het Nationaal Museum en zaten een poosje op het Merdekaplein waar we jaren geleden eens oud en nieuw vierden.  Natuurlijk een ritje met de monorail zonder bestuurder hoog over de stad.
Gewoon naar het eindpunt en weer terug. 
Leuk is dat.
s' Avonds gingen we vroeg naar bed en de volgende ochtend richting Yokyakarta.
Daar kwamen we om een uur of tien aan. Het was een grote verrassing Egbert, Nonie en de kinderen achter de ramen te zien zwaaien.  De kleintjes gilden het uit: Öpa Pim, opa Pim.....  geweldig!
Met zijn allen in de taxi naar Egberts en Nonies huis.                                
Daar enkele kadootjes uitgepakt en toen naar ons hotel.
Zoals altijd verbleven we weer in hotel Tulips aan de Jl. Tirtudipuran.  Of zo iets!
Ruime kamers, groot privé zitje voor de deur en een heerlijk zwembad.  Odra en Ilyas zijn er dol op.  Je kunt er als je dat wilt smaakvol eten en ontbijten.
De dagen in Yokya erlopen eigenlijk volgens een vast patroon.   

's Morgens doen we samen iets in de stad, om half twaalf halen we Odra om de hoek uit school  en eten wat in het hotel.  's Morgens doen wij iets in de stad, om half twaalf  halen weOdra om de hoek uit school en eten wat in het hotel.  Tegenwoordig wil hij graag frietjes en natuurlijk mag dat  ons
Opa's en oma's zijn tenslotte op de wereld om kleinkinderen te verwennen, zo zien wij dat!
In de loop van de middag komt Nonie met Ilyas die dan ook zijn slaapje heeft gedaan.
Dan zwemmen we voor de tweede keer, nu met zijn allen.  Na afloot drinken we een Bintangetje en daarna eten we met zijn allen. Soms gaan we ergens heen, soms halen we, soms eten we op het terras.
Het is maar hoe het uitkomt en waar we zin in hebben. 
De volgende morgen gingen we naar het huis van Nonie en Egbert wat in aanbouw is.
We stonden paf: wat een groot huis en hoe prachtig!
Het is al vrij ver gevorderd.  We konden met de trap naar boven en genoten vanaf het dak van het uitzicht over Yokyakarta.  Op somiige kamers liggen de vloertegels al.  Het glas werd geplaatst.
Egbert en Nonie kunnen dat toch wel.  Alle deuren en kozijnen hebben ze om kosten te besparen tweedehands opgescharreld.  Ze zien er op het eerste gezicht niet uit maar eenmaal afgekrapt en geschuurd en in de olie zie je prachtige jatti deuren en kozijnen.  Jatti is een kostbare, oede, tropische houtsoort.  Novi de architecte heeft geholpen met het zoeken.
Zij kent de plekken waar monumentale gebouwen worden gesloopt en waar je moet zijn voor materialen.  In de loop van de week gingen we nog enkele keren kijken.  Het wordt een prachtig guesthouse met een fijne, moderne eigen woning op de begane grond. 
Iedere gastenkamer, in de eerste fase drie, heeft een eigen badkamer.
Soms open zoals dat gewoonte is in de tropen.  Je staat onder de sterrenhemel te douchen.
De laatste dag bezochten we met Ibu, Nonies moeder en de kinderen de Biennale.
Dat is een tentoonstelling in het museum in Yokya samengesteld door vijf Arabische landen waaronder Egypte, Saoedi Arabie en Indonesie.
's Avond gingen we met Ibu en de familie uit eten bij Bu Ageng, dat is een traditioneel Javaans restaurant.  Heel erg lekker!  Vooral met ibu erbij die desgevraagd ingredienten en manier van bereiden uitlegt.  Op de eerste december namen we afscheid van de kinderen, Ibu en de kleintjes en reisden we door naar Denpasar, uiteindelijk naar Lovina op Noord Bali.
Daar aangekomen voelt het als thuiskomen.
Het overwinteren kan beginnen!

9 december 2013: 65 jaar jong!

Eergisteren, op 9 december jl. was het precies 65 jaar geleden dat ik in Coevorden ter wereld kwam.
Een heel bijzondere leeftijd die 65 jaar waar van alles aan kleeft.
Stoppen met werken maar dat had ik twee jaar geleden al gedaan.
Ben ik inmiddels aan gewend.
Dan AOW, weliswaar een maandje later zeggen ze maar dat mag hem de pret niet drukken en dan ook pensioen.                                                                   
Ik neem aan dat het ABP me ook hier weet te vinden.
Ik heb me op deze dag verheugd!
Maar realiseerde me ook dat hij hier op Bali waarschijnlijk stilletjes voorbij zou gaan.
Dat was buiten de waard, hij heet Pim in dit geval, gerekend.

De avond voor mijn verjaardag zwaaide de poort open en kwam Egbert binnen lopen.  Ik wist niet wat ik zag! 
Voor je verjaardag, zei hij.   Wat was ik blij!
En de volgende ochtend stonden zo maar enkele bekenden van mijn wandelclub uit volle borst "Lang zal ze leven" te zingen in de tuin.
Ik stond perplex!  Hoe wisten die mensen dat ik jarig was?
Ik had nauwelijks tijd erover na te denken want meer mensen kwamen binnen:
Peter en Sollbritt, Helga, Marti en Brigitte, Coba en Marijke.
Ook Sayu was er, zij toverde met kleine bloemetjes  "Welkom"  op het terras en verzorgde koffie en thee. 
De bakker bracht een prachtige taart met de tekst  "TOOS  65 jaar".
Ik ontving mooie kadootjes en voelde me echt jarig.

's Avonds gingen Pim, Egbert en ik uit eten.
We werden om 6 uur gehaald met een taxi en afgezet bij Lilin, een restaurant aan zee in Lovina.
Ik werd gefeliciteerd door de hele staf en voelde me wederom erg jarig.
De nieuwe eigenaars, man en vrouw hebben een bandje en verzorgen onder het genot van een drankje life muziek van zes tot zeven uur.
De vrouw van de baas kan prachtig zingen.
Ze deed me denken aan Joan Baez uit de zestiger jaren van de vorige eeuw.

Het restaurant is nog niet zo lang hun eigendom en ze hebben een nieuwe kaart gemaakt.
Voor wat betreft de maaltijd erg origineel en praktisch vind ik. 
De kaart bestaat namelijk uit vier manden:  American bbq, Latino, Mediterranian en nog een Indiase.

Per persoon krijg je één mand waarop in de gekozen stijl de gerechten geserveerd worden.
Ik koos voor American bbq, chicken en in mijn mand stond op een standaard een zakje heerlijk gebarbequede kip, daarbij sausjes, geroosterde maiskolf, koolsalade, gebakken aardappeltjes in de schil en rauwkost.
Egbert koos voor de Indiase variant en genoot van zijn mand.
Pim koos de mand met pork, ook lekker zei hij.
Daarbij heerlijke drankjes met exotische namen maar ook gewoon een witte Chardonay.
't Is maar wat je gewoon noemt!
Als toetje kregen we een taartje versierd met kaarsjes  65 en bloemetjes.
Daarbij twee extra bordjes en bestek
Kadootje van het restaurant.                                                             

Tijdens het uurtje muziek en zang zie je de zon zakken in de zee.
De vissers gaan de zee op.  Prachtig gezicht!
Na een uur is het donker. De avond valt op je en de krekels en de gekko's nemen het een half uurtje over.
In de bomen hangen lampen en de tuin is goed verlicht.
Een prachtige plek aan de zee waar je mooi maar ook lekker zit.
Het was een dag, mijn 65e verjaardag,  die ik niet gauw vergeet.
Met grote dank aan Pim en Egbert.
En aan de mensen die gehoor gaven aan de uitnodiging via de mail.