Sjukuran in Jokjakarta

Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen of we maken ons op voor de volgende reis.
Op vier januari zal het huis van Egbert en Nonie ingezegend worden naar Javaans ritueel en natuurlijk zijn we dan van de partij.
We boeken een vlucht met Easy Jet op zaterdagmorgen acht uur.
Omdat het in Java een uur later is komen we dan ook om acht uur aan. Vrijdag laten we ons naar Denpasar brengen.
We slapen een nachtje in hotel  Granga en zijn de volgende ochtend om zeven uur op het vliegveld.  De vlucht verloopt voorspoedig en in Jokja gaan we snel naar ons bekende hotel Tulips.
We worden vriendelijk ontvangen met een kop koffie.
Inmiddels zijn we er een soort meubilair omdat we er sinds Egbert en Nonie in Jokja wonen altijd verblijven.   Het is een fijn hotel met ruime kamers met zitje ervoor, een groot zwembad en om de hoek bij de school van Samoedra.  We halen hem meestal op om half twaalf.  De middag brengt hij dan bij ons door.  Met zo'n lekker zwembad is dat geen probleem.
Onze zwemlessen werpen ook hun vruchten af: met zwemvest kan hij het bad oversteken.
Ook springen van de kant in het water is niet meer iets om
bang voor te zijn.
Integendeel, je doet het onder luid gejuich!


's Middags gaan we te voet al vast even kijken in het huis van Egbert en Nonie. We hadden gedacht dat het wel ongeveer klaar zou zijn maar dat viel tegen. En eigenlijk hadden we dat wel kunnen weten.  De laatste dingetjes duren altijd langer dan je denkt. Maar het huis is schoon en ingericht.         
Nonies hele familie is aanwezig.                     
Ibu staat te koken met haar schoonzus.
Vanavond na het gebed in de moskee zullen zo'n 60 buurtbewoners het huis komen inwijden.
En zoals gebruikelijk op Java moet er dan veel, lekker eten zijn.  De andere familieleden vullen zakjes met lekkernijen en dozen met maaltijden die na afloop van de inzegening van het huis worden uitgedeeld aan de bezoekers.
Ik hoorde dat ze 69 dozen gevuld hebben.
Ik herken het gebruik van de bruiloft van Egbert en Nonie, nu vijf jaar geleden.  Ook toen kreeg iedere aanwezige een doos met eten mee naar huis.  We gaan spelen met de lego en de kinderen.                       
Af en toe komt tante ons een hapje brengen,  tempeh, gebakken banaan e.d.   Aan het eind van de middag gaan we terug naar ons hotel om ons te verkleden voor de sessie.Vanaf een uur of zes komen de eerste buurtbewoners binnenlopen.  Echtparen soms met baby of kleine kinderen, oudere mannen, vrouwen.

Rogman, vriend van Shinta

Ze gaan allen door het trappenhuis naar de eerste verdieping waar een grote ontbijtzaal annex gemeenschapsruimte is. Op de geschuurde betonnen vloer liggen kleden en de meeste mensen gaan zitten.  Ik heb om de hoek het houten bankje van de kinderen gezet want ik houd het echt niet vol zo lang te zitten.  De mensen drinken kopjes thee, rondgedeeld door Rogman, de vriend van Shinta. 
Op diverse plekken staan op de grond schalen met lekkernijen.
Ik denk dat ze echt lekker zijn want er wordt goed van gegeten.
Sommige vrouwen willen graag het huis zien, de mannen praten met elkaar.
Nonie leidt de vrouwen rond.  Het moet voor hen luxe zijn,  denk ik.


Javaans geolied metselwerk

Badkamers met warm stromend water, douches.  Anders dan de mandi die gebruikelijk is.
De boeken die Egbert heeft gekregen van Marti en Brigitte (zij vertrekken definitief naar Spanje) en kunnen hun bibliotheek niet meenemen staan keurig op een rijtje op de nieuwe planken die vanmiddag nog bevestigd zijn.  De iman heeft een microfoon bij zich met versterker. Als iedereen er zo ongeveer is houdt hij een praatje.  Ik vroeg Egbert 's avonds waar het over ging.
Hij vertelde dat de iman zei dat Egbert en Nonie een mooi en groot huis hebben.  En dat dat goed is en dat ze er van moeten genieten.  En dat het goed is dat ze de buurt mee laten genieten.  Het is goed om als bewoners te praten met elkaar over wat je bezig houdt.

oude deur

Maar het is niet goed als Egbert en Nonie zich nu op de borst slaan en zeggen dat ze dit huis zelf verdiend hebben. Of zelf een prestatie hebben geleverd waardoor ze dit huis konden bouwen.
Ze moeten dankbaar zijn dat dit huis aan hen gegeven is.
En het delen met anderen.  En de buurt moet ook blij zijn met zo'n huis want ze kunnen elkaar hier ontmoeten.

Als gereformeerd opgevoed meisje herken ik de boodschap volkomen.
Veel van de tien geboden komen langs, vooral wees dankbaar en ook:  geniet. zij het met mate!
Hij stelt Pim en mij voor als de papa en mama van Mas Egbert.
Ieder kent ons nu,  groet ons nu ook.
Wij hebben het idee dat ons niets meer kan overkomen in de wijk.
Daarna houdt de RT, soort burgemeester van de wijk een praatje.
Vooral over de bouw en hoe goed het is dat er mooie huizen in de wijk komen.
Dat brengt bezoekers en werk met zich mee en dus inkomen voor ieder.

Na ongeveer anderhalf uur volgt er een gebed door de iman.
En dan begint de echt grote smulpartij met thee.
De mensen gaan in groepjes zitten praten en eten.  Ik verbaas me er altijd over hoe leuk deze bijeenkomsten zijn en hoe rustig ze verlopen.
Mijns inziens speelt het feit dat er geen alcohol wordt geschonken hierin een grote rol.
Een kopje Jasmijnthee is hier gebruikelijk.

Om een uur of acht verdwijnen de meeste mensen weer.
Ieder krijgt de gebaksdoos met kip, gele rijst (brengt geluk), tempeh, rendang, eieren en nog meer mee naar huis.  Ik help uitdelen en kijk zodoende veel mensen persoonlijk in de ogen.
Egbert en Nonie zijn weliswaar moe maar tevreden over de avond.
Als er veel mensen komen betekent dat dat zij geaccepteerd worden in de wijk.
En dat lijkt zo te zijn gezien de opkomst.
Ibu is uitgeput na een dag koken, zij gaat vrij snel naar bed.
Maar ze blijft nog een week om mee te helpen opruimen, schoonmaken en inrichten.
En dat is wel fijn met nog elke dag een groep bouwvakkers over de vloer.We praten beneden nog een poosje na met de familie en vertrekken dan ook naar ons hotel.
Wat een rijkdom als je kind met een Javaanse trouwt.  Zo maak je nog eens wat mee.