Vrolijk kerstfeest

Vanuit een zonnig Banjar in Bali wensen wij jullie
een vrolijk en gezellig kerstfeest.

.
Wij maken er een tropisch feestje van.
Met zwangere Irma en lichtgevende Wessel moet dat zeker lukken.  Vandaag, eerste kerstdag maken we een wandeling door de druiven- en rijstvelden hier in de omgeving.  Elsa en Ketut maken een verrassingslunch na afloop.
Wessel en Irma gaan nog even oefenen met zijn tweeën op de brommer als voorbereiding voor hun tocht naar Ubud a.s. woensdag.
Voor het kerstdiner vanavond worden door Elsa en Ketut alle toeters en bellen aangewend.
Overleg en afstemming hebben plaatsgevonden.
We zullen jullie foto's sturen.
                     
Morgen gaan we snorkelen in Pemuteran.
Pemuteran is een plaatsje ongeveer een uur rijden hier vandaan. Vanouds een klein vissersdorp, nu bekend door koraal en schildpadden.

Ongeveer tien meter lopen de zee in begint het coral reef.
Erg comfortabel dus om te snorkelen.
En eenmaal liggend in het zeewater is er veel te zien: prachtig koraal en heel veel vissen.
Als je geluk hebt een schildpad.  Pim en ik hebben dat geluk overigens de vorige keer niet gehad.
Er is een schildpaddenreservaat gerund door mensen uit Australië, het zgn. Reef Seen Turtle Project.
Hier worden schildpad-eieren uitgebroed en te kleine schildpadden vetgemest en bij voldoende grootte en sterkte uitgezet in de oceaan.   Sinds 1994 zijn meer dan 800 schildpadden uitgezet.
Eén schildpad, Boomer, een hele grote, wil zijn verz niet verlaten en verblijft al jaren in zijn kooi.

Ook is er een project om het koraal versneld te laten groeien.
Ten behoeve van deze groei wordt zwakstroom ingezet.
Bij ons vorige bezoek gaf een Australische mevrouw technische uitleg.
Ik vond het toen wel goed en lette niet goed op.
Morgen zal ik beter opletten dan kan ik er in een volgend blok misschien iets over vertellen.
Tot zover over onze kerst.

Knippen en kleuren op zijn Indisch

Na acht weken verblijf in Indonesië zie ik er tamelijk verwilderd uit.
En zo voel ik me ook, lekker gevoel overigens.
Maar met de kerst voor de deur lijkt een bezoek aan de kapper op zijn plaats.
Hoe pak je dat aan in den vreemde?
Een vragenrondje in mijn wandelgroepje lijkt op zijn plaats.
Dat levert drie adressen op.
Eén adres weet ik regelrecht te vinden.
Rechtsaanhouden bij de Angsoka, ongeveer 500m de berg op en dan aan de rechterkant.
Ik kwam er ooit langs.
Pim brengt me met de motor en ik zal met de bemo terugkomen.
Een motorhelm op een net gekapt hoofd lijkt me niet wenselijk.
De  "zaak"  is nog gesloten, vragen bij de buren levert op dat er om tien uur iemand komt.
Prima, gaan we even koffie drinken bij de bakery. 
Je drinkt daar weer eens een echte cappucino!  Heerlijk!
Iets na tienen, terug bij de kapper, wordt er weliswaar gewerkt maar dat in de vorm van vegen.
Ik word uitgenodigd te gaan zitten op de bank in de salon.
Na ongeveer een kwartier, voor mij al heel lang, vraag ik wanneer ik geholpen kan worden.
Dat weet de veegster niet maar de kapster is onderweg.
Na weer een kwartier, het is dan inmiddels kwart voor elf, gaat het nog even duren.
De kapster komt eraan.  Om elf uur vertrek ik. 
Ik ben het zat en geef de moed op ten aanzien van een geknipt en gekapt hoofd.
Jalan, jalan de berg af. 
Dan rijdt de veegster mij achterop en vertelt dat haar zus een salon heeft in Lovina en dat ze me wel even wil brengen achterop de brommer.
Lijkt me een goed idee!
Brom brom en voor ik het weet ben ik bij de volgende kapper.
Een vriendelijke vrouw vraagt me wat ik wil.
Gunting dan warna:  knippen en een kleurtje.
Menggunting is geen probleem maar een kleurtje: tidak, tidak.............nee, nee.............
Ik begrijp dat het de bedoeling is dat ik de kleur zelf meeneem want stel je voor dat ik niet tevreden ben over de kleur, dan hebben we een probleem.
Ja, ja in Indonesië heb je alles met zijn tweeën.
Ik ga naar de supermarkt en koop een pak kleurspul van l'Oreal.
Geef het aan de kapster en zij knipt en kleurt.
In de spiegel ziet het er professioneel uit en de massage na afloop is welkom na deze inspannende ochtend. Twee uur later verlaat ik heel tevreden de kapsalon.
Of ik nog eens kom en of ik zussen heb?
Potentiële klanten, begrijp ik.
Saya dua adik en saya datang enam minggu,  over 6 weken.

En, o ja, we zijn tenslotte Hollanders:
Knippen Rps 70.000, dat is €5,60  en kleuren Rps 100.000, dat is €8.
Kortom:  kooppie voor zo'n kop!

Jarig in Indonesië.

Gisteren, 9 december was ik jarig!
Al voor de drie en zestigste keer!
Eerst de voorbereidingen: zelf een taart maken!
Daar heb ik me weken op verheugd.
Het fruit is hier zo lekker dat een kwarktaart met vruchten een traktatie moet zijn.
Yoghurt en fruit, in dit geval mango, vormen geen probleem.
Ook slagroom, biscuit en boter vind ik makkelijk.
Gelatine, dat is moeilijker.
Na veel zoeken en vragen vind ik een soort jelly bij ABD, een winkel met bakkersspullen in Singaradja. Een vorm is niet te vinden en ik besluit een stenen pizzaschaal te gebruiken.
De bodem bestaande uit gemalen biscuit met gesmolten boter is gauw gefikst.
Hoe ik de jelly moet gebruiken is me een raadsel.
In het Bahassa Indonesia staat er dat ik de jelly moet koken met 750mg. water maar yoghurt kan ik toch moeilijk koken. Ik besluit de jelly op te lossen in kokend water en dan door de yoghurt met slagroom te mengen. De fijngesneden mango er door en het geheel gestort op de bodem in de koelkast. Stiekem natuurlijk even gesnoept en het is heerlijk!

Als ik wakker word, het is dan 6 uur in de morgen, realiseer ik me dat ik in Nederland nog niet jarig ben. Daar heb ik nog een uur te gaan.
Raar toch dat je in tijd leeft die elders nog niet bestaat.
Het heeft dus ook geen zin op de email naar berichten te kijken.
Ik voel voorzichtig aan de taart in de koelkast en hij lijkt opgestijfd.   Gelukkig!
Smaak lijdt geen twijfel, die is prima!
We ontbijten lekker en ik word verwend met kadootjes van Pim en Gerrie en Carla die een paar daagjes bij ons logeren.
Ik krijg oorbellen, mijn leeftijd in kaarsen, een waaier en een fraai, houten doosje voor tissues.
Na het ontbijt drinken we koffie met de zelfgebakken kwarktaart.
Eenmaal in de open lucht wordt hij al gauw soepel en loopt uit maar.............  de smaak is hemels!
Na de koffie brengt Pim me op de brommer naar school.
Ja, ja, ik volg hier op vrijdagmorgen les in het Bahassa Indonesia bij Coba op de bibliotheek.
Na de les gaan Pim en ik samen lunchen in Lovina.
Ik kies voor drie soorten udang, garnalen.  Drie bereidingen om te kunnen vergelijken.
Udang in een tempura-beslagje, udang gepaneerd op zijn Javaans en udang in een jasje.
Een jasje van een soort bladerdeeg waarin springrolls zitten,  ook een favoriet van mij.
Dat alles met een grote Bintang om de hitte van de pepertjes weg te spoelen.
Het is heerlijk!
Laat in de middag arriveren we weer in de villa.
Meteen maar weer aan de Bintang, dit keer met kroepoek door Elsa gebakken.
Als verjaarsverrassing heeft Elsa voor mij nasi campur gemaakt.
Dat is nasi kuning, gele rijst die geluk geeft, gecombineerd met allerei bijgerechten, zoals in reepjes gesneden rundvlees, kip, vis, groente en geraspte kokos.
Heerlijk!  We smullen er met zijn allen van.
Na de maaltijd nog een keer iets van de taart, dit keer de kwarkvulling in een wijnglas met een topping van mangojuice.  Elsa is een wereldwonder in de keuken!
En nog economisch ook, daar hou ik van!
Met volle maag kijken we tv:   de herhaling van  "De wereld draait door"  en het journaal.
We zien gladheid, sneeuw, ongelukken en veel regen en zijn het eens dat je beter hier kunt zijn.
Ik kijk nog even naar de mail en naar mijn facebook.
Dank voor alle gelukwensen, ik stel ze op prijs!
Tevreden duik ik mijn bed in.
Weer een jaar verder!  Het gaat wel snel sinds ik vijftig ben.

Een verhaal met een staartje..................

Het is ongeveer twee uur midden in de nacht.
Ik lig te slapen in een groot bed, Pim slaapt ook.
Plotseling word ik wakker en voel dat er iets over mijn hoofd loopt.
Ik grijp naar mijn hoofd en voel een beest van ongeveer 10 cm. door mijn hand glippen.
Doodeng!   
In een oogwenk zit ik recht overeind en roep: "Er is een beest in bed!"
Pim wordt wakker, springt uit bed en grijpt een soort golfclub die in de hoek van de kamer staat.
Die hele stok heb ik nog nooit gezien.

Wellicht van de dames eigenaren van het huis om eventuele dieven de kamer uit te slaan.
Ik heb inmiddels het licht aangedaan.
Als ik Pim zie staan in uitsluitend een shortje en vervaarlijk zwaaiend met een stok in de lucht moet ik onbedaarlijk lachen.  Een soort Samoerai op blote voeten!
Zie tegelijkertijd mezelf in kleermakerszit midden op een groot bed onder een rose klamboe.
Ik ben niet meer te stoppen, heb echt de slappe lach.
"Wat heb je nou met een beest in bed?"  vraagt Pim.
"Er liep een heel groot beest over mijn hoofd", antwoord ik.
"Ach welnee,  ga toch slapen". 
Inmiddels weer bedaard van het lachen bedenk ik me dat het inderdaad beter is weer te gaan slapen. Licht uit en liggen.
Drie minuten later, Pim:  "Er loopt een beest over mijn rug."
Ik roep:  "Nee toch?"    En zit weer midden op het bed.
"Ik weet het zeker", zegt Pim.
En weer staat hij daar naast het bed in zijn short met de stok in de aanslag.
Waar is het beest en wat is het?    Geen idee. 
Opeens zie ik wat vliegen achter mijn kussen langs onder het nachtkastje.
Er zit  nu iets onder het nachtkastje.  Gelukkig zagen we het beiden.
Wat te doen?   We schuiven het kastje iets opzij met de stok en ja hoor, daar beweegt wat.

We besluiten het beest richting badkamer te jagen in de hoop dat hij dan door de open ramen verdwijnt. We zetten de deur van de badkamer open en Pim veegt met de stok en ik schuif het kastje weg.  En zoef..................   daar rent een wat grotere muis dan we gewend zijn de badkamer in.
Snel doen we de deur weer dicht.
We zetten ons met een zucht op het bed.  Gelukkig, die is weg. Ik controleer de spleten tussen deur en deurpost, daar kan hij niet door.
"Zo'n klamboe heb je  ook niets aan",   zeg ik nog.
De rust keert weder en we besluiten weer te gaan slapen.
Als ik twee seconden lig vraag ik: "Denk je dat een muis wel stijl omhoog kan kruipen tegen de muur om door het raam te gaan?" 
"Natuurlijk",  antwoord Pim die al bijna weer slaapt.
Ik hoop het ook!

Doerian: stinkbom met stekels of hemels gerecht?

Over de smaak van de doerian  zijn de meningen verdeeld.  De één vindt hem heerlijk, de ander gruwt van de walgelijke geur en smaak. Voor de Indonesiërs is de doerian een lekkernij.
Hij is ongeveer 3 kg.  zwaar, zo groot als een voetbal en heeft een harde, stekelige schil.
Geelbruin van kleur,  een prachtige vrucht om te zien.
In onze huidige omgeving zijn er regelrechte doerian-verslaafden, die tijdens het seizoen, als de prijs is gedaald tot een betaalbaar niveau, elke dag de markt af snuffelen op zoek naar de lekkerste exemplaren.
Kenners weten prezies waaar je de kwaliteit aan afmeet.
Ze draaien hem rond, schudden hem heen en weer en kloppen op de schil.
Zo eentje is ook onze chauffeur Ketut!
Op de vismarkt, een plek waar we vrijwel wekelijks komen staat een vrouw met een karretje vol doerians. Na de aanschaf van twee Putians, een witte vis met de structuur van kabeljauw en een vel zo  stug als leer, dat Elsa niet kan verwijderen lopen we eigenlijk tegen haar aan.
Ketut kijkt met een hunkerende blik naar de doerians.
Elsa vertelt dat hij er dol op is.   Natuurlijk besluiten we er eentje te kopen.
Ik laat Ketut de onderhandelingen doen.
En natuurlijk, twee voor de prijs van een, althans zo lijkt het.
Met twee immense doerians, trouwens ook twee immense vissen,  verlaten wij de markt.
Op weg naar huis begint het al.

In de auto verspreidt zich een penetrante lucht.
Ik begrijp meteen dat sommige hotels hun gasten verbieden om een doerian op de kamer te hebben.
Ik las dat sommige vliegmaatschappijen de doerian op de lijst van verboden voorwerpen in de handbagage hebben gezet. Ook dat kan ik me voorstellen.

Thuisgekomen leggen we de vissen in de freezer en kijken dan met ontzag naar de doerians.
Wat te doen?   Elsa is geen liefhebber.
Mij lijkt het verstandig Ketut er bij te roepen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ketut draait de vruchten heen en weer en klopt hier en daar.
Dan pakt hij een waterpomptang en begint aan de boven- (of is het de onderkant?)  in de vrucht  te wrikkken.
"Sesam, Open U", zeg ik heel zachtjes.
De vrucht gehoorzaamt en we zien een aantal kamertjes met  daarin kastanjegrote pitten omhuld met een geel-witte, kleverige mantel van vruchtvlees en zaadjes.  De vorm van een  halve rookworst van de HEMA, een hondedrol kun je ook zeggen.   Dat is duidelijker!
Het vruchtvlees is een beetje zachtzuur van smaak, het heeft de structuur van beslag.
Het glijdt je keel in.  De meningen zijn verdeeld. 
Pim hoeft geen toetje meer met doerian.  Na twee keer weet ik het ook wel en na nog een dag zien we er tegenop de koelkast te openen. Ondanks dat de stukjes worst opgesloten zijn in een tuppertje.
We geven de bak met vruchtvlees aan Ketut en die smult op het stoepje van de keuken de bak leeg.


In Elseviers gids voor tropische planten vind ik nog het volgende:
De doerian behoort tot de familie van de bombacaceae.
De boom kan 40 meter hoog worden en heeft een slanke stam met een kroon die pas hoog boven de grond begint. Takken staan bijna horizontaal op de stam.  De spitse bladeren zijn tot 28 cm. lang en 10 cm. breed.  Aan de bovenkant glad en glimmend, aan de onderkant zilvergrijs behaard.
De 5 tot 6 cm. grote bloemen verspreiden een typische, naar zure melk ruikende geur.
De bloem opent zich omstreeks 3 uur in de middag en tot de volgende morgen vallen geleidelijk alle bloemdekbladen en meeldraden af. Er vormt zich een 3 tot 4 kleppige doosvrucht zo groot als een hoofd. De buitenkant van de vrucht heeft dikke stekels, eerst groen en na rijping groengeel van kleur. Het vruchtvlees heeft een heerlijke smaak maar de vruchtwand verspreid een uiterst penetrante geur van verrotte uien. Na gewenning wordt de vrucht zeer gewaardeerd.

Kortom: smaken en geuren verschillen en....................volhouden.