A day in the life of ..............

SAMOEDRA, WILLEMS WITS
Geboren 18 mei 2010
Mijn vader heet Egbert, mijn moeder Nonie.
Ik woon in Bandung en ga 1 maart a.s. verhuizen naar Yokjakarta.

Vanaf oudejaarsdag 2011 was ik ook in Banjar.
Nog sterker, ik was er al voor de tweede keer.
De eerste keer met mijn Indo-oma ibu en mama, de tweede keer met mama en papa.
Toen ik binnen kwam herkende ik meteen de olifant in de kast.  Die glimt zo mooi!
Helaas mag ik daarmee niet spelen. Flauw, want ik vind hem zo prachtig!
Ook een ander mooi, lang beest en een prachtige vaas hebben mijn grootouders uit veiligheidsoverwegingen op de kast gezet.
De kerstboom vind ik geweldig, wat een lichtjes en een ballen.
Dat hebben we op Java niet.
's Morgens om een uur of zes als ik wakker word ga ik het liefst naar het strand.
Ik vind het leuk om met mijn schepje, emmertje en zeefje op het strand met het zand te spelen.
Ze vinden dat ik zo grappig zit, ik snap die reuring niet, ik zit gewoon op mijn hurken.
Ik ben dol op van die kleine beestjes die op het strand te vinden zijn.
Ik ben nergens bang voor.
Niet voor hoge golven, niet voor krabben, niet voor eenden, niet voor kikkers.
Integendeel, ik ga er achter aan en roep ze.
Soms gaat mijn moeder mee naar het strand maar meestal ga ik met pake.
Eerlijk gezegd ga ik het liefst met pake Pim.
Hij houdt ook van de zee. Dat kun je zo zien, hij kan heel lang kijken naar de golven.
Wat hij ziet?   Geen idee.

Na spelen op het strand moet ik ontbijten.
Dat doe ik met heel veel fruit en een boterham.
Fruit eet ik keurig met een vorkje, van een boterham trek ik de korst af en die eet ik uit het vuistje.
Het binnenste van een boterham vind ik niks.
En daarna wordt het echt leuk:  nu gaan we zwemmen.
Renang, op zijn Indonesisch.
Meestal is ieder in het zwembad.
Mijn grootouders hebben een zwemvest voor me gekocht en daarmee blijf ik drijven.
Ik hou van spatten, van druppels en van heel veel water op mijn kop.
Ik spring vanaf de kant zo in de armen van mijn vader in het zwembad.

Mijn vader gooit me ook omhoog. Dat noemen ze hier dwergwerpen.  't Is toch wat!
Als ik moe ben en dreig in slaap te vallen moet ik onder de douche en dan ga ik een dutje doen.
Voor de lunch kom ik er wel uit,
Tsjonge jonge, wat kan die Elsa koken zeg.
Mijn voorkeur gaat uit naar een hamburger of soep. Liefst ayam soto.
Ook weer met brood erbij of rijst en fruit toe.
Fruit eten ze hier de hele dag, ik vind het prima.
Als we 's middags ergens heen gaan doe ik een slaapje in de auto of in de draagzak.  Blijven we thuis dan doe ik een dutje in mijn ledikant.  Geleend van de buurman om te voorkomen dat ik 's nachts stiekem mijn bed uit ga en verdwijn naar het zwembad. Want dat is toch mijn favoriete plek.

Tussen vier en vijf gaan ze hier aan het bier.  
Ik niet, ik houd het bij water.
Voor de borrel zwemmen we meestal nog een keer.
Mijn moeder leert ook zwemmen.  Ze doet het nu met van die lange stokken onder haar oksels.
En de slag heeft ze te pakken.
Het avondeten is weer heerlijk.
Ik kan eten als een slootgraver en ik lust alles.
Volgens mijn beppe komt dat omdat ik uitsluitend water drink en geen koekjes of snoep krijg.
Ik heb altijd trek!
Na het eten maak ik nog een rondje om het huis of ik trap een balletje. Omdat ik links ben komt de bal altijd uit onverwachte hoek. Zo ben ik die groten toch te slim af.  
Ha, ha!
Iedere avond luister ik naar mijn favoriete cd met wel veertig Nederlandse kinderliedjes. 
Mijn ouders, oom Wessel en tante Irma zingen uit volle borst mee.
De mooiste liedjes zijn:  Hoofd, schouder, knie en teen
En het liedje van de kikkertjes.
Daarna ga ik onder de douche en naar bed.
De dagen vliegen hier om.

Dolfijnen kijken in Lovina

Aan de Noordkust van Bali, aan de Balizee, ongeveer tien kilometer ten Westen van Singaraja ligt Lovina. 
Een dorp samengesteld uit zes kleine kernen: Pemaron, Tukad Mungga, Anturan, Kalibukbuk, Kaliasem en Temukus.  Samen ongeveer acht kilometer lang.
Met behulp van Europese fondsen wordt op dit moment in Kalibukbuk, centrum van Lovina een wandelpad aangelegd langs de kust.
Kleine winkeltjes, nu nog leeg,  flankeren het pad. Het pad eindigt bij het dolfijnenmonument.
Er wordt een groot hotel gebouwd waar je in de toekomst met een dolfijn kunt zwemmen.
Je koopt er sarongs, houtsnijwerk, kleden, horloges en vooral meer van hetzelfde.
Er zijn wat restaurantjes en warungs waar je iets kunt eten of drinken.  Kleinschalig, wel gezellig!

De grootste toeristische atractie van Lovina is het "dolphin watching".
Start is om zes uur 's morgens en de trip duurt ongeveer twee uur.
Het komt voor dat je geen dolfijn ziet maar over het algemeen zie je er veel.
Grote groepen bootjes jagen de dolfijnen op.
Wat dit voor de dolfijnen betekent vraag ik me af.
Vertrekken doen ze in ieder geval niet.
Tien jaar geleden zag ik ze ook al eens.
Wat het is dat hen voor de kust van Lovina doet blijven weet ik niet.
Voeren door de schippers heb ik niet gezien.

We vroegen Elsa een boot voor ons te regelen bij het huis.    
En om zes uur 's morgens stapten we in.
Egbert, Samoedra, Wessel, Irma en ik.
Onderweg wisselden we nog even van plek omdat Samoedra uitlaatgassen zat te happen naast de uitlaat van de motor.
Het weer zat mee, geen stralende zon maar prachtige luchten.
Het duurde vrij lang voor de bootsmannen de dolfijnen in de smiezen hadden.
Maar is dat eenmaal het geval dan wordt het een ware jacht.
Met zijn allen achter de dolfijnen aan!
Gelukkig zagen we er heel veel, grote en kleintjes.
Na ongeveer twee uur voeren we weer naar huis.
Tsja, je moet het een keer meemaken.

Kookkursus in warung Jegeg.

Na de kerstdagen volgden Wessel, Irma en ik in warung Jegeg, naast de bibliotheek Coba Baca een kookkursus.  Onze juf had de mogelijkheden op een rijtje gezet.
In overleg met Elsa, onze kok maakten we een keus van vijf gerechten uit een lijst van 24.
Te simpele gerechten vielen af, die konden we ook van Elsa leren.

inkopen doen op de pasar

Het moest een beetje ingewikkeld,  apart en bovenal  lekker zijn.
En ook thuis in Nederland te maken.
Een dag voor aanvang deelden we mee wat we gekozen hadden zodat onze juf de boodschappenlijst kon samenstellen.
Ons menu was:
tum ajam: kip gestoomd in bananenblad;
satay ikan tuna bumbu bali: tonijn saté;
uraban: een groentegerecht;
tempe bumbu manis: tempe in zoete saus;
ikan bumbu sere dengan sambal terasi: ikan met sere en sambal trassie.

's Morgens om half acht moesten we aanwezig zijn op de pasar in Lovina.  Om zeven uur zaten we al in de bemo, soort openbare taxi.
De pasar is een overdekte markt waar je levensmiddelen, groente, fruit, vlees en vis kunt kopen.
Ook potten, pannen en plastic spul kun je er aanschaffen.
Samen met onze juf maakten we een rondje over de markt alvorens te beslissen waar wat te kopen.
We kochten een  kilo tonijn, een kilo kipfilet, veel groente en kruiden, eieren, bananebladeren, kooltjes, wat fruit en nog veel meer.
Onze juf  vertelde  over de kruiden, de groente en het fruit.
Waar je op moest letten, wat de harga local (prijs voor de Balinese mensen) is en hoe je kunt voelen of  iets rijp (matang) of te rijp is.  Leerzaam!
We mochten allen nog wat taartjes kiezen met een kleur waarvan je denkt dat als je ze eet het  glazuur van je tanden springt.  Ik at er eentje, mijn gebit is gelukkig nog in orde.
Met de taartjes en alle boodschappen liepen we terug naar de warung waar we een ontbijt aangeboden kregen.
Onderdeel waren natuurlijk de taartjes.
Daarna met de bemo terug naar huis.

's Middags om half vijf werden we verwacht voor de kookles.
Eerst namen we per gerecht de ingrediënten door en de wijze van snijden en bereiden.
Irma maakte per gerecht een foto van de ingrediënten.
Ik sneed de tonijn in blokjes en bbq-de die stokjes.
Maakte de marinade en ook de saus: een bumbu bali.
Irma hield zich bezig met de uraban, een groentegerecht.
Wes was druk met de tum ayam, in bananenblad gestoomde kip.
We maakten ook de tempe bumbu manis en ikan bumbu sere met sambal terasi. Of dat thuis ook zo gaat lukken moeten we nog zien.  Hopen, bidden, duimen!
Om zeven uur verscheen Pim in de keuken en toen alles klaar stond gingen we aan tafel.
We hadden gekookt voor een weeshuis en kregen de restanten keurig verpakt mee naar huis.
De volgende dag lunchten we nog een keer met de ikan sere.
En aten tussendoor de saté.
Ook weer heerlijk!

Warung Jegeg voor een kookkurus is een aanrader en onze juf ................   een topper!

Kids op Bali

Op 19 december kwamen Wessel en Irma op Bali aan.
Gelukkig hadden ze er veel zin in.
Het was niet de bedoeling drie weken samen met pa en ma in een villa te zitten maar de zwangerschap veranderde de plannen.
Aanvankelijk zaten twee weken Celebes of Kalimantan in de planning gevolgd door een weekje Bali.

Gelukkig was de reis überhaupt nog mogelijk, bij vertrek zou Irma 31 weken zwanger zijn en 32 is de grens bij Garuda.  
Kon allemaal nog net!
Irma ziet er geweldig uit!   Zo voelt ze zich ook! 
Volgens oma, toen nog kerngezond, heeft ze er nog nooit zo goed uitgezien!
En dat vinden wij ook.
Na een dagje rust op dinsdag maakten we iedere dag een plan.
Soms gingen de a.s. ouders samen, soms gingen we met zijn vieren op pad.
De activiteiten variëerden van een wandeling door de omgeving of langs het strand, bezoek Lovina, boodschappen doen in Singaradja, snorkelen in Penbuteram, een kookkursus in het dorp, bezoek Ubud gedurende twee dagen, bezoek boeddhistische tempel en warm waterbronnen en brommeren door de bergen in de omgeving.


Vrijdag de dertigste voegden Egbert, Nonie en Samoedra zich bij ons.
Nonie's zwangerschap, inmiddels bijna drie maanden, verloopt minder makkelijk.
Zij is erg moe, moet veel overgeven.
Met de kleine Samoedra gaat het buitengewoon goed.
Hij is een vrolijk mannetje dat lekker zijn eigen gang  gaat en geniet van zon, zand, zee en muziek.
Met zijn allen bezochten we Malaya, keken in een bootje naar de dolfijnen op de zee voor het huis, bezochten de tempel in Besaki, gingen snorkelen op het Menjagin eiland en maakten lange wandelingen.
Aten op oudejaarsavond met zijn allen in een restaurant in Lovina. De heerlijke maaltijd nota bene gesponsord door oma.  Daarna thuis het grote van Dale spel gespeeld en om twaalf uur op het strand genoten van het uitbundige vuurwerk van Lovina.  Tevens een oogje in het zeil gehouden op onze en de andere villa's i.v.m. het alan alan  (= rieten) dak.
De volgende dag Joep van het Hek gezien op tv.

Ook dit waren gezellige dagen al was de glans er een beetje af door de opname van mama in het ziekenhuis.  Iedere dag volgden we via mail en telefoon de ontwikkelingen.
We waren goed op de hoogte en konden daardoor besluiten nemen die goed voelden.
Op de laatste ochtend, zaterdag, maakten we een videofilmpje wat Wessel en Irma maandag in het ziekenhuis laten zien.
Inmiddels zijn Egbert en Nonie terug in Yokjakarta waar zij op zoek gaan naar een huis, ook geschikt om op kleine schaal een bed and breakfast te beginnen
Wes en Irma zijn gistermiddag geland op Schiphol en ook weer veilig thuis.
Wij moeten nog even wennen aan de stilte.

Tweede kerstdag

"Tot zo ver onze kerst",  schreef ik in mijn laatste blog op eerste kerstdag.
Nou die kerst kreeg een roerig vervolg.

dineren thuis

Terwijl wij op tweede kerstdag met onze voetjes in het zand op het strand zaten te genieten van ons kerstdiner gebeurde dat, waar ik me al jaren zorgen over maak als we met vakantie gaan.
Mam werd opgenomen in het ziekenhuis in Emmen met opnieuw, na ruim tien jaar een hartinfarct.
In gedachten waren we bij haar maar op een vreemde wijze.
Wes, Irma, Pim en ik bespraken tijdens onze cocktail het verloop in Coevorden.
"Nu stappen Ellis, Paul en Laura wel in de auto,  Gerrit kan wat later, die heeft geluk. Lennie en Martijn zijn helemaal gauw klaar die slapen er al".
Toen wij naar huis gingen gingen zij in onze planning aan de borrel.
De werkelijkheid was anders:
Mama maakte op tweede kerstdag Lennie en Martijn 's morgens vroeg wakker met de mededeling dat ze heel erg benauwd was.
Lennie regelde meteen dokter, die regelde ambulance en voor ieder het goed en wel besefte lag mama op de hartbewaking in het ziekenhuis waar ze meteen gedotterd werd.
Ieder kon in de auto rechtstreeks door naar Emmen.
Het waren spannende dagen. Dank zij de moderne media veel en rechtstreeks contact.
Mama wilde absoluut niet dat we naar huis kwamen.
Ook de verpleging gaf aan dat het verstandig was het beloop even af te wachten alvorens de vakantie af te breken. Het ging op en af, dan weer goed, dan weer heel slecht.
Een tweede operatie volgde omdat de liesader niet goed afgedicht werd door de behandelend radioloog.   Nonchalance, onbekwaamheid, domme pech....................  wie zal het zeggen?
Mama verzwakte nog meer.
Op dit moment gaat het weer opwaarts.
De bloeddruk stijgt, was gezakt tot onder de 50 benedendruk en ze voelt zich ietsje beter ondanks enorme moeheid.  Krijgt zgn. astronautenvoer, dat helpt!
Zitten op de rand van het bed, lopen, alles kost te veel energie.
Nog steeds wil ze niet dat we naar huis komen.
Nu de kinderen afgelopen zaterdag weer naar huis zijn gegaan wordt de beslissing om te gaan makkelijker.  Toch hebben we besloten de vakantie indien mogelijk af te maken.
Het bevalt ons hier uitstekend.  Indien het advies volgt terug te keren zullen we dat per omgaande doen.  Telefoonnummers liggen klaar, we hebben nu alles uitgezocht!

Mijn brussen, (broer en zusters) brachten de kerstvakantie door in het ziekenhuis in Emmen.
Fijn voor mama dat er zo veel aandacht en tijd voor haar was.  Wat dat betreft had ze het niet beter kunnen plannen.
Voorlopig blijft ze in het ziekenhuis, daarna volgt opname op een tijdelijke plek in een verzorgings- dan wel verpleeghuis.  Ondanks haar hoge leeftijd uiteindelijk toch weer terug naar eigen huis en haard.  Dat is het streven.   Geef haar eens ongelijk!
Lof en waardering voor mijn brussen die dat klusje toch maar weer klaarden.
Wij, vooral zij,  zijn er goed in!