Vrolijk kerstfeest

Vanuit een zonnig Banjar in Bali wensen wij jullie
een vrolijk en gezellig kerstfeest.

.
Wij maken er een tropisch feestje van.
Met zwangere Irma en lichtgevende Wessel moet dat zeker lukken.  Vandaag, eerste kerstdag maken we een wandeling door de druiven- en rijstvelden hier in de omgeving.  Elsa en Ketut maken een verrassingslunch na afloop.
Wessel en Irma gaan nog even oefenen met zijn tweeën op de brommer als voorbereiding voor hun tocht naar Ubud a.s. woensdag.
Voor het kerstdiner vanavond worden door Elsa en Ketut alle toeters en bellen aangewend.
Overleg en afstemming hebben plaatsgevonden.
We zullen jullie foto's sturen.
                     
Morgen gaan we snorkelen in Pemuteran.
Pemuteran is een plaatsje ongeveer een uur rijden hier vandaan. Vanouds een klein vissersdorp, nu bekend door koraal en schildpadden.

Ongeveer tien meter lopen de zee in begint het coral reef.
Erg comfortabel dus om te snorkelen.
En eenmaal liggend in het zeewater is er veel te zien: prachtig koraal en heel veel vissen.
Als je geluk hebt een schildpad.  Pim en ik hebben dat geluk overigens de vorige keer niet gehad.
Er is een schildpaddenreservaat gerund door mensen uit Australië, het zgn. Reef Seen Turtle Project.
Hier worden schildpad-eieren uitgebroed en te kleine schildpadden vetgemest en bij voldoende grootte en sterkte uitgezet in de oceaan.   Sinds 1994 zijn meer dan 800 schildpadden uitgezet.
Eén schildpad, Boomer, een hele grote, wil zijn verz niet verlaten en verblijft al jaren in zijn kooi.

Ook is er een project om het koraal versneld te laten groeien.
Ten behoeve van deze groei wordt zwakstroom ingezet.
Bij ons vorige bezoek gaf een Australische mevrouw technische uitleg.
Ik vond het toen wel goed en lette niet goed op.
Morgen zal ik beter opletten dan kan ik er in een volgend blok misschien iets over vertellen.
Tot zover over onze kerst.

Knippen en kleuren op zijn Indisch

Na acht weken verblijf in Indonesië zie ik er tamelijk verwilderd uit.
En zo voel ik me ook, lekker gevoel overigens.
Maar met de kerst voor de deur lijkt een bezoek aan de kapper op zijn plaats.
Hoe pak je dat aan in den vreemde?
Een vragenrondje in mijn wandelgroepje lijkt op zijn plaats.
Dat levert drie adressen op.
Eén adres weet ik regelrecht te vinden.
Rechtsaanhouden bij de Angsoka, ongeveer 500m de berg op en dan aan de rechterkant.
Ik kwam er ooit langs.
Pim brengt me met de motor en ik zal met de bemo terugkomen.
Een motorhelm op een net gekapt hoofd lijkt me niet wenselijk.
De  "zaak"  is nog gesloten, vragen bij de buren levert op dat er om tien uur iemand komt.
Prima, gaan we even koffie drinken bij de bakery. 
Je drinkt daar weer eens een echte cappucino!  Heerlijk!
Iets na tienen, terug bij de kapper, wordt er weliswaar gewerkt maar dat in de vorm van vegen.
Ik word uitgenodigd te gaan zitten op de bank in de salon.
Na ongeveer een kwartier, voor mij al heel lang, vraag ik wanneer ik geholpen kan worden.
Dat weet de veegster niet maar de kapster is onderweg.
Na weer een kwartier, het is dan inmiddels kwart voor elf, gaat het nog even duren.
De kapster komt eraan.  Om elf uur vertrek ik. 
Ik ben het zat en geef de moed op ten aanzien van een geknipt en gekapt hoofd.
Jalan, jalan de berg af. 
Dan rijdt de veegster mij achterop en vertelt dat haar zus een salon heeft in Lovina en dat ze me wel even wil brengen achterop de brommer.
Lijkt me een goed idee!
Brom brom en voor ik het weet ben ik bij de volgende kapper.
Een vriendelijke vrouw vraagt me wat ik wil.
Gunting dan warna:  knippen en een kleurtje.
Menggunting is geen probleem maar een kleurtje: tidak, tidak.............nee, nee.............
Ik begrijp dat het de bedoeling is dat ik de kleur zelf meeneem want stel je voor dat ik niet tevreden ben over de kleur, dan hebben we een probleem.
Ja, ja in Indonesië heb je alles met zijn tweeën.
Ik ga naar de supermarkt en koop een pak kleurspul van l'Oreal.
Geef het aan de kapster en zij knipt en kleurt.
In de spiegel ziet het er professioneel uit en de massage na afloop is welkom na deze inspannende ochtend. Twee uur later verlaat ik heel tevreden de kapsalon.
Of ik nog eens kom en of ik zussen heb?
Potentiële klanten, begrijp ik.
Saya dua adik en saya datang enam minggu,  over 6 weken.

En, o ja, we zijn tenslotte Hollanders:
Knippen Rps 70.000, dat is €5,60  en kleuren Rps 100.000, dat is €8.
Kortom:  kooppie voor zo'n kop!

Jarig in Indonesië.

Gisteren, 9 december was ik jarig!
Al voor de drie en zestigste keer!
Eerst de voorbereidingen: zelf een taart maken!
Daar heb ik me weken op verheugd.
Het fruit is hier zo lekker dat een kwarktaart met vruchten een traktatie moet zijn.
Yoghurt en fruit, in dit geval mango, vormen geen probleem.
Ook slagroom, biscuit en boter vind ik makkelijk.
Gelatine, dat is moeilijker.
Na veel zoeken en vragen vind ik een soort jelly bij ABD, een winkel met bakkersspullen in Singaradja. Een vorm is niet te vinden en ik besluit een stenen pizzaschaal te gebruiken.
De bodem bestaande uit gemalen biscuit met gesmolten boter is gauw gefikst.
Hoe ik de jelly moet gebruiken is me een raadsel.
In het Bahassa Indonesia staat er dat ik de jelly moet koken met 750mg. water maar yoghurt kan ik toch moeilijk koken. Ik besluit de jelly op te lossen in kokend water en dan door de yoghurt met slagroom te mengen. De fijngesneden mango er door en het geheel gestort op de bodem in de koelkast. Stiekem natuurlijk even gesnoept en het is heerlijk!

Als ik wakker word, het is dan 6 uur in de morgen, realiseer ik me dat ik in Nederland nog niet jarig ben. Daar heb ik nog een uur te gaan.
Raar toch dat je in tijd leeft die elders nog niet bestaat.
Het heeft dus ook geen zin op de email naar berichten te kijken.
Ik voel voorzichtig aan de taart in de koelkast en hij lijkt opgestijfd.   Gelukkig!
Smaak lijdt geen twijfel, die is prima!
We ontbijten lekker en ik word verwend met kadootjes van Pim en Gerrie en Carla die een paar daagjes bij ons logeren.
Ik krijg oorbellen, mijn leeftijd in kaarsen, een waaier en een fraai, houten doosje voor tissues.
Na het ontbijt drinken we koffie met de zelfgebakken kwarktaart.
Eenmaal in de open lucht wordt hij al gauw soepel en loopt uit maar.............  de smaak is hemels!
Na de koffie brengt Pim me op de brommer naar school.
Ja, ja, ik volg hier op vrijdagmorgen les in het Bahassa Indonesia bij Coba op de bibliotheek.
Na de les gaan Pim en ik samen lunchen in Lovina.
Ik kies voor drie soorten udang, garnalen.  Drie bereidingen om te kunnen vergelijken.
Udang in een tempura-beslagje, udang gepaneerd op zijn Javaans en udang in een jasje.
Een jasje van een soort bladerdeeg waarin springrolls zitten,  ook een favoriet van mij.
Dat alles met een grote Bintang om de hitte van de pepertjes weg te spoelen.
Het is heerlijk!
Laat in de middag arriveren we weer in de villa.
Meteen maar weer aan de Bintang, dit keer met kroepoek door Elsa gebakken.
Als verjaarsverrassing heeft Elsa voor mij nasi campur gemaakt.
Dat is nasi kuning, gele rijst die geluk geeft, gecombineerd met allerei bijgerechten, zoals in reepjes gesneden rundvlees, kip, vis, groente en geraspte kokos.
Heerlijk!  We smullen er met zijn allen van.
Na de maaltijd nog een keer iets van de taart, dit keer de kwarkvulling in een wijnglas met een topping van mangojuice.  Elsa is een wereldwonder in de keuken!
En nog economisch ook, daar hou ik van!
Met volle maag kijken we tv:   de herhaling van  "De wereld draait door"  en het journaal.
We zien gladheid, sneeuw, ongelukken en veel regen en zijn het eens dat je beter hier kunt zijn.
Ik kijk nog even naar de mail en naar mijn facebook.
Dank voor alle gelukwensen, ik stel ze op prijs!
Tevreden duik ik mijn bed in.
Weer een jaar verder!  Het gaat wel snel sinds ik vijftig ben.

Een verhaal met een staartje..................

Het is ongeveer twee uur midden in de nacht.
Ik lig te slapen in een groot bed, Pim slaapt ook.
Plotseling word ik wakker en voel dat er iets over mijn hoofd loopt.
Ik grijp naar mijn hoofd en voel een beest van ongeveer 10 cm. door mijn hand glippen.
Doodeng!   
In een oogwenk zit ik recht overeind en roep: "Er is een beest in bed!"
Pim wordt wakker, springt uit bed en grijpt een soort golfclub die in de hoek van de kamer staat.
Die hele stok heb ik nog nooit gezien.

Wellicht van de dames eigenaren van het huis om eventuele dieven de kamer uit te slaan.
Ik heb inmiddels het licht aangedaan.
Als ik Pim zie staan in uitsluitend een shortje en vervaarlijk zwaaiend met een stok in de lucht moet ik onbedaarlijk lachen.  Een soort Samoerai op blote voeten!
Zie tegelijkertijd mezelf in kleermakerszit midden op een groot bed onder een rose klamboe.
Ik ben niet meer te stoppen, heb echt de slappe lach.
"Wat heb je nou met een beest in bed?"  vraagt Pim.
"Er liep een heel groot beest over mijn hoofd", antwoord ik.
"Ach welnee,  ga toch slapen". 
Inmiddels weer bedaard van het lachen bedenk ik me dat het inderdaad beter is weer te gaan slapen. Licht uit en liggen.
Drie minuten later, Pim:  "Er loopt een beest over mijn rug."
Ik roep:  "Nee toch?"    En zit weer midden op het bed.
"Ik weet het zeker", zegt Pim.
En weer staat hij daar naast het bed in zijn short met de stok in de aanslag.
Waar is het beest en wat is het?    Geen idee. 
Opeens zie ik wat vliegen achter mijn kussen langs onder het nachtkastje.
Er zit  nu iets onder het nachtkastje.  Gelukkig zagen we het beiden.
Wat te doen?   We schuiven het kastje iets opzij met de stok en ja hoor, daar beweegt wat.

We besluiten het beest richting badkamer te jagen in de hoop dat hij dan door de open ramen verdwijnt. We zetten de deur van de badkamer open en Pim veegt met de stok en ik schuif het kastje weg.  En zoef..................   daar rent een wat grotere muis dan we gewend zijn de badkamer in.
Snel doen we de deur weer dicht.
We zetten ons met een zucht op het bed.  Gelukkig, die is weg. Ik controleer de spleten tussen deur en deurpost, daar kan hij niet door.
"Zo'n klamboe heb je  ook niets aan",   zeg ik nog.
De rust keert weder en we besluiten weer te gaan slapen.
Als ik twee seconden lig vraag ik: "Denk je dat een muis wel stijl omhoog kan kruipen tegen de muur om door het raam te gaan?" 
"Natuurlijk",  antwoord Pim die al bijna weer slaapt.
Ik hoop het ook!

Doerian: stinkbom met stekels of hemels gerecht?

Over de smaak van de doerian  zijn de meningen verdeeld.  De één vindt hem heerlijk, de ander gruwt van de walgelijke geur en smaak. Voor de Indonesiërs is de doerian een lekkernij.
Hij is ongeveer 3 kg.  zwaar, zo groot als een voetbal en heeft een harde, stekelige schil.
Geelbruin van kleur,  een prachtige vrucht om te zien.
In onze huidige omgeving zijn er regelrechte doerian-verslaafden, die tijdens het seizoen, als de prijs is gedaald tot een betaalbaar niveau, elke dag de markt af snuffelen op zoek naar de lekkerste exemplaren.
Kenners weten prezies waaar je de kwaliteit aan afmeet.
Ze draaien hem rond, schudden hem heen en weer en kloppen op de schil.
Zo eentje is ook onze chauffeur Ketut!
Op de vismarkt, een plek waar we vrijwel wekelijks komen staat een vrouw met een karretje vol doerians. Na de aanschaf van twee Putians, een witte vis met de structuur van kabeljauw en een vel zo  stug als leer, dat Elsa niet kan verwijderen lopen we eigenlijk tegen haar aan.
Ketut kijkt met een hunkerende blik naar de doerians.
Elsa vertelt dat hij er dol op is.   Natuurlijk besluiten we er eentje te kopen.
Ik laat Ketut de onderhandelingen doen.
En natuurlijk, twee voor de prijs van een, althans zo lijkt het.
Met twee immense doerians, trouwens ook twee immense vissen,  verlaten wij de markt.
Op weg naar huis begint het al.

In de auto verspreidt zich een penetrante lucht.
Ik begrijp meteen dat sommige hotels hun gasten verbieden om een doerian op de kamer te hebben.
Ik las dat sommige vliegmaatschappijen de doerian op de lijst van verboden voorwerpen in de handbagage hebben gezet. Ook dat kan ik me voorstellen.

Thuisgekomen leggen we de vissen in de freezer en kijken dan met ontzag naar de doerians.
Wat te doen?   Elsa is geen liefhebber.
Mij lijkt het verstandig Ketut er bij te roepen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ketut draait de vruchten heen en weer en klopt hier en daar.
Dan pakt hij een waterpomptang en begint aan de boven- (of is het de onderkant?)  in de vrucht  te wrikkken.
"Sesam, Open U", zeg ik heel zachtjes.
De vrucht gehoorzaamt en we zien een aantal kamertjes met  daarin kastanjegrote pitten omhuld met een geel-witte, kleverige mantel van vruchtvlees en zaadjes.  De vorm van een  halve rookworst van de HEMA, een hondedrol kun je ook zeggen.   Dat is duidelijker!
Het vruchtvlees is een beetje zachtzuur van smaak, het heeft de structuur van beslag.
Het glijdt je keel in.  De meningen zijn verdeeld. 
Pim hoeft geen toetje meer met doerian.  Na twee keer weet ik het ook wel en na nog een dag zien we er tegenop de koelkast te openen. Ondanks dat de stukjes worst opgesloten zijn in een tuppertje.
We geven de bak met vruchtvlees aan Ketut en die smult op het stoepje van de keuken de bak leeg.


In Elseviers gids voor tropische planten vind ik nog het volgende:
De doerian behoort tot de familie van de bombacaceae.
De boom kan 40 meter hoog worden en heeft een slanke stam met een kroon die pas hoog boven de grond begint. Takken staan bijna horizontaal op de stam.  De spitse bladeren zijn tot 28 cm. lang en 10 cm. breed.  Aan de bovenkant glad en glimmend, aan de onderkant zilvergrijs behaard.
De 5 tot 6 cm. grote bloemen verspreiden een typische, naar zure melk ruikende geur.
De bloem opent zich omstreeks 3 uur in de middag en tot de volgende morgen vallen geleidelijk alle bloemdekbladen en meeldraden af. Er vormt zich een 3 tot 4 kleppige doosvrucht zo groot als een hoofd. De buitenkant van de vrucht heeft dikke stekels, eerst groen en na rijping groengeel van kleur. Het vruchtvlees heeft een heerlijke smaak maar de vruchtwand verspreid een uiterst penetrante geur van verrotte uien. Na gewenning wordt de vrucht zeer gewaardeerd.

Kortom: smaken en geuren verschillen en....................volhouden.

Foto-bericht speciaal voor oma

Voor de deur op het strand van Lovina

Drummen op het drumstel van Yudha

Zwemmen met pake Pim

Aan de hand van Ibu naar het vliegtuig

Op het strand in Lovina
Zitten op mijn hurken zit in mijn genen.

Kijken naar de vliegtuigen met pake Pim

Logeerpartij in de villa.

Nonie, Samoedra en Ibu logeerden een week in de villa maar zijn nu al weer enkele dagen geleden vertrokken naar Java. Ze verbleven ook nog een nachtje in Kuta om Ibu iets meer van Bali te laten zien. Het Noorden, Lovina is prachtig maar rustig en er bestaat ook een overvol Bali met surfers, disco's, shops e.d.   Dat moet je ook gezien hebben.
Bovendien is daar wit zand en dat vinden Indonesische mensen prachtig.
De meeste zandstranden, zo ook bij ons voor de deur, zijn diep grijs tot zwart door het vulkanische lava zand. We beleefden gezellige dagen met zijn allen.
Bezochten het boedistische klooster en de warmwaterbronnen plus zwembad hier vlak bij.
Deden boodschappen bij de Carrefour in Singaradja en bekeken Lovina.
Bovendien elke ochtend om zes uur een wandeling met Samoedra over het strand.
Frisse lucht doet wonderen!

Elsa genoot van de kookkunst en het kunnen spreken van haar moerstaal.
Ze leerde tempé maken met katjang zoals ibu en haar familie dat al jaren doen.
Heerlijk is dat!
Pim kent aan het door Elsa bereide voedsel een rangorde toe: het is top tien of top drie.
Tempe van ibu staat in de top drie.

Sate en ajam sweet and sour van Elsa ook.
De andere gerechten zijn ook prima maar zitten een graadje lager, dat wil zeggen in de toptien.


Ibu genoot van de luxe van ons huis die ze thuis niet gewend is.
Een wasmachine die lijkt te denken als hij de was doet, warm water wat nooit lijkt op te zijn, een tuin met zo veel planten en boemen, een zwembad en niet te vergeten de zee.
Het ruisen van de golven en het spelen met Samoedra in het zand waren hoogtepunten.
Ibu's zoals hier in Indonesie zijn reuze handig!
Ze staan altijd klaar voor hun kinderen en kleinkinderen. Het zijn een soort oermoeders. Voordeel van geen baan hebben.
Daarbij zijn ze dol op kleine kinderen.
Dat geldt eigenlijk voor alle mensen in de kampong. Kinderen zo tot een jaar of zes zijn niet verantwoordelijk voor hun daden dus neem je hen niets kwalijk.  Heerlijk lijkt het me om kind te zijn in dit land.
Niets te hoeven, alles mogen!

1971 6/11 2011

Oef, oef, ik zou het bijna vergeten.
Deze week waren we 40 jaar getrouwd.
En hoewel het in ons gezin gewoonte is alles te vieren besloten we het dit keer anders aan te pakken.
Het is voor ons een droom om gedurende langere tijd met vakantie te gaan.
En ons veertigjarig bestand vormde de aanleiding dit nu te doen.
De duur was geen probleem, we zijn gestopt met werken en kunnen makkelijk vier maanden weg.
De locatie ook niet.
Vanaf 2002, het jaar dat Egbert stage liep aan de universiteit van Salatiga op Java zijn we bijna ieder jaar enkele weken in Indonesie op reis en op bezoek.
Het land heeft ons hart gestolen, net zoals veel andere landen in Azie.
We zijn van de mensen, de cultuur, het leven en niet te vergeten het voedsel gaan houden.
Vier maanden lang wonen in dit land maakt het mogelijk de kennismaking uit te breiden.
En daar zijn we nu mee bezig.

We vierden ons feestje met een etentje in Lovina.
Toen we reserveerden gaven we aan dat het ter gelegenheid van ons 40-jarig huwelijksfeest was.
Die reden maakte de bijeenkomst groots en meeslepend al hoewel we het maar met zijn tweeen vierden.  40 jaar is ook hier een hele lange tijd.
Dat wordt gewaardeerd.
De kok maakte een prachtig kunstwerk uit een meloen en we dineerden vorstelijk.
Wat?
Je zult het niet geloven maar we kozen voor wild zwijn net zoals op de huwelijksdag in 1971 in de
Koppren Smorre.  
Het staat ons nog al gisteren voor de geest.

Dank voor de felicitaties die we mochten ontvangen.
En Marti en Brigitte voor de champagne.

Weekje Bandung en samen terug.

Na veertien dagen wennen op Bali nemen we het vliegtuig naar Bandung.
Op weg naar onze kinderen.
Egbert is weer terug uit Jakarta en we zijn meer dan welkom.
Bijna twee uur is het vliegen vanaf Denpassar maar door het tijdsverschil lijkt het maar een uur te duren.  Egbert woont in Bandung niet ver van het vliegveld en wanneer hij staande met de auto net buiten het vliegveld een Air Asia aan ziet komen op de geplande tijd rijdt hij het parkeerterrein op.
We hebben uitsluitend handbagage en zijn snel buiten.
Hartelijke ontvangst door Egbert, Nonie en de kleine Samoedra die inmiddels al niet meer zo heel klein is. Stevig op zijn beentjes loopt hij rond en keuvelen kan hij als de beste.
In Bandung maakten we twee uitgebreide wandelingen door de stad om de Hollandse architectuur te bekijken. Met dank aan het KIT van het Tropen Instituut die dit jaar stadswandelingen door Indonesische steden in boekvorm heeft uitgegeven.
Een aanrader!
We hebben ervan genoten.
Ook gingen we met zijn allen naar de dierentuin in Bandung.
Qua aanleg een prachtig park.  Voor de dieren wat minder maar is dat niet overal?
Onverwacht moest Egbert weer een week naar Jakarta en Nonie wilde graag met ons mee naar Bali.
Ook ibu had er wel zin in.
Voor haar een hele onderneming want ze is nog nooit van Java af geweest, laat staan dat ze in een vliegtuig heeft gezeten.

Wij vonden het prima!
Het wonen in de villa is voor haar een hele cultuurschok.
Douches met warm stromend water, een wasmachine die kan denken (volautomaat), personeel zodat je zelf eigenlijk niets hoeft te doen, een zwembad van semi Olympische afmetingen, een tuin waar je door wandelt als is het een park enz.
We gunnen het haar van harte.
Inmiddels is ze gewend.
Volgende week maandag vliegen ze weer terug.

De eerste veertien dagen.

De eerste twee weken in de villa in Banjar vlogen om.
We deden niet veel, hadden moeite het tijdsverschil te overbruggen en de normale slaap te vatten.
Langzamerhand pasten we ons aan aan het Balinese dagritme.
Dat duurde zeker een week.
In Bali begint de dag vroeg.  Om een uur of zes als het al licht is hoor je de hanen kraaien.
En eigenlijk eindigt de dag hier ook om zes uur want dan is het weer donker.
Grof gezegd duurt de dag dus 12 uur.
De eerste uren in de morgen zijn de mooiste.
Dan is het nog niet zo warm en zie je de natuur ontwaken.
Ook varen dan de dolfijnenbootjes uit en dat is een prachtig gezicht.
Uitzicht vaanaf ons terras op de zee is boeiend, er gebeurt altijd wel wat.
En er komt veel langs over en op het strand.
's Morgens vroeg is het strand ondermijnd met holen van de krabben.
Ze vluchten weg als je eraan komt, ze voelen het strand waarschijnlijk trillen en in hun hol zijn ze volkomen onbereikbaar.
Het zijn hele kleine krabbetjes, niet om te eten, ze bestaan eigenlijk alleen uit scharen en kop, oranjeachtig van kleur en ongelofelijk snel.
Tijdens hun groei houden ze zich schuil in het zand van het strand.
's Morgens ligt er veel aangespoeld hout op het strand, ook veel plastic.
Vissers proberen hun de avond ervoor uitgezette visnetten binnen te halen.
Meer dan anderhalf uur staan ze te trekken aan de uiteinden van de netten om de gevangen vis het strand op te slepen. Het resultaat is meestal niet groot: enkele tientallen grote vissen, een hele reeks ondermaatse visjes en honderden kleine krabbetjes worden uit de netten geplukt.
Vlak voor het binnenhalen van de vis presenteren de vrouwen zich.
Jonge vrouwen dragen de kleine kinderen in de ambin, de draagdoek, bij zich.
Wat bij ons de visafslag doet, doen hier de vrouwen: ze selecteren de vis en gooien ze in op hun hoofd gedragen plastic bakken.
Dan gaan ze weer terug naar de kampong en ietsje later op de dag verkopen ze de vis op de vismarkt net over de brug ietsje voorbij Lovina richting Singaradja.
Ik kocht er een grote red snapper en drie tonijnen.
Voor de drie tonijnen betaalde ik 50.000 rps., dat is ongeveer vier euro en voor de red snapper twee euro en een beetje.  Elsa maakte ze op Indonesische manier klaar en we smulden ervan.

We bezochten de boedistische tempel in Banjar.
De meeste mensen zijn hier overigens Hindoe.
Het Hindoeisme op Bali is de tweede grote godsdienst in Indonesie en wordt door meer dan 90% van de bevolking op Bali beleden. Dit in tegenstelling tot Java waar meer dan 90% Islamiet is. 
Die veelheid aan religies is goed voor tientallen feestdagen, festivals en ceremonies.
Ook ons huis heeft zijn eigen tempeltje, de zgn. huistempel waar iedere dag door het personeel wordt geofferd. Die offeranden ruim ik na verloop van tijd weer op. Er zitten nl. ook kleine verpakte snoepjes bij en we willen voorkomen dat Yudha die allemaal opeet.
Kindergebitten in Bali zijn een ramp!
De tempel in Banjar is een hele mooie op een uitgestrekt terrein.
Bij de tempel hoort ook een klooster waar nog enkele monniken wonen. Je bent welkom als je een periode gast wilt zijn. Op het terrein en in de tempel vind je prachtige Boeda beelden.

Kennismaken met het personeel

In de villa werken Elsa, onze manager, Ketut de tuinman en Madeh, de securityman.

Elsa is de manager van het huis, tevens kok. Ook houdt zij het huis schoon.
Zij is 24 jaar jong,  getrouwd met Ketut (een andere Ketut dan de tuinman) en heeft twee kinderen.
Yudha van 4 en Damai van 9 maanden.
Ze kookt de sterren van de hemel en dat is aan ons besteed.
We zijn reuze blij met haar en kunnen het heel goed met haar vinden.
Iedere morgen om een uur of tien komt ze vrolijk binnen.  Ze heeft dan haar kinderen naar school, respectievelijk de oppas gebracht en boodschappen gedaan op de Pasar in het dorp Banjar.
Meestal begint ze met het vegen van het huis.  Dan maakt ze de bedden in de slaapkamer op en sorteert de was.  Vervolgens maakt ze de lunch.  Om twaalf uur haalt ze haar oudste zoon Yudha van school en brengt die ook naar de oppas en dan komt ze terug naar de villa en serveert de lunch.
's Middags doet ze allerhande huishoudelijke taken en maakt het avondeten.
Ze is voor wat betreft het bereiden van maaltijden van alle markten en smaken thuis.
Koken heeft ze vooral geleerd van kijken, lezen in kookboeken en proberen.

Onlangs maakte ze taco's voor ons.  Dat vindt ze dan zelf ook spannend en bijzonder.
Yudha is gewend om een dag in de week na schooltijd in de villa te spelen. Wij hebben die traditie voor het kleine mannetje voortgezet. We halen hem dan met Ketut die ook chauffeur is met de auto uit school.  Eten samen met hem en dan wil hij in het zwembad.  Dat wordt genieten!
Hij is volkomen watervrij en  zwemt met zwemvest op zijn hondjes door het hele bad.  Na de avondmaaltijd gaat hij achterop de brommer met Elsa naar huis. Hij is een reuze pienter jochie en wij vinden het erg leuk om hem een dag in de week als gast te hebben in ons huis. En hij ook!

Dan is er Ketut, de tuinman annex chauffeur.
Van hem heb ik nog geen foto maar wel van zijn kunnen.
Hij is een tuinman die met liefde zijn vak uitoefent.
Hij heeft een stekkenbak waar hij nieuwe planten kweekt en is deskundig in enten. Zo is er op dit moment een bougainville met bloemen in drie kleuren. Ik heb er een foto van gemaakt en met een beetje goede wil kun je de kleuren rood, wit  en roze onderscheiden. Ketut maakte mij duidelijk, wat overigens niet makkelijk verloopt want hij spreekt geen Engels maar als tuinliefhebbers hebben we gelukkig niet veel woorden nodig, dat dit slechts voor een seizoen het geval is. Volgend jaar zullen de bloemen allemaal dezelfde kleur hebben, welke dat weet hij niet. Waarschijnlijk roze.
Ook Ketut is gehuwd.  Hij heeft twee volwassen dochters waarvan er een binnenkort gaat trouwen.
Misschien worden we wel uitgenodigd voor de bruiloft.  Ik hoop het!

En dan is er nog Madeh.
Hij komt 's avonds om een uur of zes, het is dan al donker.
Doet alle lampen aan en houdt over ons de wacht.
Niet dat het hier onveilig is of zo maar het is eigenlijk meer een werkgelegenheidsproject. Zo pikken de bewoners van de kampong een graantje, vaak wel wat meer, mee.
Van iedere baan leeft een heel gezin en soms zelfs een deel van de familie. Madeh is getrouwd en heeft een zoontje van drie jaar. Zijn vader heeft een druivenplantage achter ons huis. Overdag werkt hij daar.
Onlangs was Madeh jarig en toen hebben we zijn verjaardag gevierd.  Dat is de gewoonte hier in de villa en wij zetten die voort. Elza bakt een taart die van kaarsjes wordt voorzien, we kopen wat frisdrank, we zingen de jarige toe en proberen zo goed en zo kwaad als dat kan een conversatie te voeren in het Bahassa Indonesia.  Het personeel neemt namelijk vrouw en kinderen mee. Die conversatie gaat overigens  niet zo vlot ondanks de cursus op de volksuniversiteit in Utrecht de afgelopen winter. 

Maar met hulp van Elsa groeit de woordenschat gestaag
We blijven het proberen!

Villa impressie

Om jullie een idee te geven van de villa en het uitzicht hierbij een rijtje foto's. Allereerst een blik in de woonkamer.
Een grote, ruime kamer waar we uitsluitend 's avond zitten.
We hebben de beschikking over een tv en kunnen programma's volgen via BVN.  Zo is er door de week "de wereld draait door" en het journaal.  We zouden dus op de hoogte kunnen blijven van het Nederlandse nieuws maar het komt er nog niet van.
We zitten ook 's avonds  vaak buiten te genieten van de tropische geluiden, het ruisen van de zee en de beestengeluiden. Zo hebben we Janus, onze huispad.
Wanneer je de trap oploopt kom je boven in een ruim verblijf ingericht als bibliotheek annex werkruimte.  Het is een heerlijke plek om te schrijven met prachtig uitzicht op de zee.
Ik zit er nog niet veel maar dat gaat zeker komen.
Dan hieronder het terras waar we de meeste tijd doorbrengen.

We zitten veel aan de grote tafel die je hier ziet.
Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht over de Bali zee.
's Morgens vroeg zien we de bootjes van de vissers en dolfijnenschouwers uitvaren. Dolfijnen kijken is hier een belangrijke toeristische attractie. Wij deden het enkel jaren geleden ook. Je vaart dan 's morgens vroeg om een uur of zes de zee op in de hoop dolfijnen te zien. Deze beesten zijn er volgens mij aan gewend om gespot te worden. En ze werken over het algemeen wel mee. Er leeft hier in de wateren voor het huis een school dolfijnen.
Vaak komen hier ook Hindufamilies baden.
Of ze houden een ceremonie op het strand.
Onlangs hadden we de ceremonie van de lege maan.
De ceremonie van de volle maan hebben we ook al gehad.
En de inwijdingsceremonie van het huis van Matt en Helga na de nieuwbouw.
Het overbrengen van de foto's van Picasa naar dit blog duurt zo lang dat ik er even mee stop. Als iemand een tip heeft hoe dat sneller kan,  graag!

Aduh, aduh, ik ben er achter.
Bijgaand een foto die een impressie van het uitzicht geeft.

Vertrek vanaf Schiphol.

Dinsdag 18 oktober brengt Yvon ons naar Schiphol.
Daar ondervinden we nog wat problemen met het inchecken van onze bagage.
We reizen met KLM en mogen per persoon 23 kilo meenemen, samen dus 46 kilo denken wij.
Maar dat is rekenen buiten de waard, in dit geval de regels van de KLM.
Als je elektronisch incheckt gaat dit per koffer. 
En is de eerste koffer verdwenen in de gleuf dan wordt er niet meer gemiddeld in gewicht.  
Onze tweede koffer is te zwaar.  Het scherm zegt: "Melden bij de helpdesk."
Daar wordt ons verteld voortaan eerst de zwaarste koffer in te checken omdat die als hij te zwaar is geweigerd wordt en dan alsnog qua gewicht aan de helpdesk gemiddeld kan worden met de tweede koffer. Nu onze eerste, lichte koffer op de transportband staat valt er niets meer te regelen.
Bagage verwijderen of ompakken, luidt het advies.
Inmiddels zien we Ellis en Laura.  We geven hen o.a. de kilo pepernoten bestemd voor Egbert en nog wat zaken.  We halen een gele KLM-tas en vullen die met de geschenken voor Samoedra in de hoop de gele tas als handbagage mee te kunnen nemen in het vliegtuig.  En dat lukt!  Gelukkig!
Na een voorspoedige reis komen we de volgende dag via Singapore in Denpassar aan.
Eric, chauffeur van onze villa brengt ons in de nacht naar Lovina waar we hartelijk ontvangen worden door Brigitte en Marti, eigenaars van de villa.
We genieten van de prachtige tropennacht, drinken nog wat en slapen dan een gat in de ochtend van de volgende dag.

De twee volgende dagen gebruiken we om kennis te maken met het personeel, de regels en gebruiken van de villa. We doen de eerste boodschappen en na het vertrek van Brigitte en Marti begint voor ons gevoel het echte verblijf.  We hebben het voornemen een tijd op Bali  te gaan wonen en spreken dan ook niet meer over vakantie.

Afscheid in Vinkeveen, 15oktober.

Uitgerekend op de dag dat krant en tv bol staan over reizen sneller dan het licht en daarmee het onderuit halen van de relativiteitstheorie van Einstein blijkt het reizen naar  Vinkeveen weerbarstiger.
Niks sneller dan het licht: reizen zo traag als een slak met meer dan een uur vertraging, dat is de werkelijkheid van alle dag in Vinkeveen op 15 oktober.
Wat is het geval?
De weg onder het viaduct van de A2 bij Vinkeveen wordt voorzien van strepen.
De afslag is juist die zaterdagavond afgesloten.
Dat betekent doorrijden naar Abcoude, dan parallel aan de A2 weer terug naar Vinkeveen om vervolgens tot stilstand te komen op de Baambrugse Zuwe die van een nieuw wegdek wordt voorzien.
Hoe kom je in Vinkeveen?
Wessel en Irma losten het op door het fietspad en de berm te nemen en zo op de provinciale weg te komen. Gerrit, mama, Jiri en vriendin Joey maakten een sightseeing tour door het groene hart van Nederland en genoten daarvan.  Jarma en Hans kwamen anderhalf uur later en Lennie en Martijn belden af en toe met de vraag wat te doen.  Joop enYvon hadden nergens last van.
Hoe Ellis, Paul en Laura in Vinkeveen kwamen moet ik hen nog vragen.

Het werd een gezellige bijeenkomst met een verhaaltje, lekker eten en uiteindelijk afscheid nemen.
Ieder dank voor zijn of haar komst.
Onze reis kan beginnen!