TAMAN PINTER, ontdekkingstuin in Yokya

Vanmorgen waren we al vroeg bij Egberts huis.
We gingen een ochtend op verkenning in Taman Pinter, een ontdekkingstuin in het centrum van Yakarta.  Een half uurtje rijden op de brommer, weliswaar dwars door de stad.
Al melden sommige mensen afgaande op het feit dat we een peuter vervoeren op de brommer, dat we al aardig geïntegreerd zijn voor mij zal het nooit wennen.
't Is niet dat Pim niet goed of veilig rijdt maar het zijn die talrijke andere verkeersdeelnemers die me af en toe de stuipen op het lijf jagen.
Taman pinter (pientere, intelligente tuin) is te vergelijken met het vroegere museum NINT in Amsterdam.
Allerlei natuurkundige verschijnselen worden er uitgelegd en gedemonstreerd.
We keken met zijn drieën naar het heelal, en oefenden in het Nederlands zon, maan, ster enz.

We klommen in een Kijang, een Aziatische auto waarvan de zijwand verwijderd was.
Samoedra aan het stuur, en weer veel woorden leren, ze gaan erin als koek.
We zaten in een helicopter, in een vliegtuig en nog veel meer.
We drukten op honderden knoppen en muizen van computers. Na twee uur was het genoeg.                                                            
Buiten het museum is een groot, gratis toegankelijk terrein waar het goed toeven is.
Het museum kost toegangsgeld en veel mensen hebben dat niet.  Het valt op dat er vaak gratis toegankelijke dingen gekoppeld zijn aan bezienswaardigheden.
Veel mensen picknicken onder de bomen en voor de kleintjes is er van alles te doen.
O.a een grote ronde bak, diameter denk ik 10 meter, bekleed met rubber matten waar op verschillende plekken op telkens wisselende momenten fonteinen gaan spuiten.
De ouders zitten rondom het bassin en genieten van hun spelende kinderen.
Wij van onze kleinzoon die zijn naam Samoedra  - oceaan - eer aan doet.
Hij genoot van het water dat iedere keer naar boven spoot.
Toen het als maar drukker werd werden de activiteiten van de kleine Odra steeds minder tot hij tenslotten midden in de bak stil stond,  kijkend naar de andere kinderen.
Pim riep hem maar hij schudde nee en bleef staan waar hij stond.
Dat zijn Indonesische ouders niet gewend en ze genoten zichtbaar van het ontstane conflict. 
Uiteindelijk was de enige optie voor Pim om zelf tussen de fonteinen door de kleine op te halen.
Afdrogen, droge kleren aan, hapje eten en op de brommer weer naar huis.